Metoda Ranione’a wyznaczania parcia i odporu gruntu

Metoda Rankinea odnosi się do ośrodka nie spoistego (c = O) ważkiego (y =ft O) nieobciążonego wzdłuż naziomu, przy czym rozpatrywana ściana muru oporowego jest pionowa i gładka (OV2 = 02 = O). Jest to zatem przypadek szczególny ogólnej teorii parcia gruntu, dający rozwiązanie w postaci zamkniętej. Wzór na parcie f odpór wyprowadzimy opierając się na zależnościach. Rozważania odniesiono do nachylonej nieobciążonej półpłaszczyzny, określając stan naprężenia wzdłuż fikcyjnej ściany OB biegnącej wewnątrz tej półpłaszczyzny. W odległości y od naziomu naprężenie 01 działające na płaszczyznę równoległą do naziomu wynosi. Metoda Coloumba. Klasyczna metoda wyznaczenia parcia gruntu opracowana przez Coulomba stanowi szczególny przypadek ogólnej teorii równowagi granicznej parcia gruntu podanej na wstępie tego rozdziału. Klasyczne rozwiązanie Coulomba jest rozwiązaniem ścisłym. Założenia do tej metody są następujące: L linia poślizgu jest prostą, – ściana OB muru oporowego jest pionowa, a naziom OA poziomy. Między ścianą muru OB a gruntem me ma tarcia (ściana gładka), stąd kierunek parcia E; jest poziomy,- – poślizg następuje wzdłuż linii BA według kryterium Coulomba. Wypadkowa Q działa wzdłuż prostej BA klina OAp, – prostą BA określa się z warunku ekstremum parcia gruntu. Uogólniony przez Ponceleta wzór Coulomba pozwala określić przybliżony liniowy rozkład parcia wzdłuż szorstkiej ściany (IX =1= O) muru oporowego nachylonej pod kątem fJ do pionu i nachylonym naziomie pod kątem e. [podobne: wiązar dachowy, gabloty wewnętrzne, gabloty informacyjne ]