Miejski stadion we Florencji

(projektant P. L. Nervi). Projekt, będący wynikiem konkursu, obejmuje konstrukcję trybun na 32000 miejsc, całkowicie wzniesioną ponad teren. Dach trybun, jak to widać, oparty jest na trójkątnych wspórnikach związanych z konstrukcją trybun ram rozmieszczonych w odstępach osi co 4,76 m . Charakterystyczny kształt wsporników i zmienne wymiary przekrojów są funkcją wymagań statycznych i utylitarnych, tworząc linie płynne, o śmiałej i lekkiej kompozycji plastycznej, łączącej wymagania konstrukcji z zadaniami funkcjonalnymi. Konstrukcję widowni podzielono co 30 m szczelinami dylatacyjnymi. Na rysunku zbrojenia wspornika dachowego trybun widać dokładnie zakotwienie konstrukcji dachu. Górna część konstrukcji nożycowej pracuje na rozciąganie, podczas gdy dolna część jest wyraźnie zastrzałem ściskanym. U nasady belek wspornikowych biegnie podciąg, będący podłużnym usztywnieniem dachu. Po wykonaniu trybun przeprowadzono próbne obciążenie dachu, które przy obciążeniu 120 kG/m2 wykazało tylko 9 mm ugięcia końca wspornika, chociaż w obliczeniach statycznych przewidywano ugięcia 19 mm. Niezwykle ciekawą i na owe czasy wręcz rewelacyjną konstrukcję stanowią zewnętrzne schody trybun. Schody te zaprojektowano na półkolu przy szerokości biegu 3 m. Płyta biegowa jest jednostronnie zamocowana w policzkowym podciągu brzegowym. Dla zmniejszenia znacznego momentu skręcającego podciąg ten przytrzymany jest zgiętą belką zamocowaną do słupów. Dla ułatwienia obliczenia statycznego konstrukcji tych schodów, które stanowią element statycznie niewyznaczalny, przyjęto założenia uproszczone. Obserwacja schodów prowadzona do dnia dzisiejszego, nie wykazała żadnych dostrzegalnych rys. [patrz też: Skoki tandemowe, żeliwo szare, pręty mosiężne ]